عبدالله بن وهب

سرانجام او همراه برخى از رؤ ساى خوارج، همانند عبدالله بن وهب راسبى (241) وجعدة بن نعجة (242) و زرعة بن برج طائى (243) كه هر يك در شعله ور كردن آتشجنگ سهم بسيارى داشتند، در جنگ نهروان كشته شدند.

سيف، نام عبدالرحمان بن ملجم، قاتل اميرالمومنين (ع ) و عبدالله بن وهب سبائى را، كه ازسران خوارج در جنگ نهروان بوده اند، به ترتيب به خالد بن ملجم و عبدالله بن سباتغيير داده و تحريف كرده است كه ما اين موضوع را در بخش تصحيف و تحريف در جلد دومكتاب عبدالله بن سبا ثابت كرده ايم.

بعد از عبدالله بن كوا خوارج عبدالله بن وهب راسبى و حرقوص بن زهير را امير خويشقرار دادند و به سوى نهروان حركت كردند در بين راه مردى از اصحاب على عليه السلامبا ديدن لشكر خوارج خود را پنهان كرد او را گرفتند و پرسيدند: كيستى ؟

چهار هزار نفر از خوارج با شخصى بنام عبدالله بن وهب بيعت كردند، به مدائن آمده وعبدالله بن حباب فرماندار حضرت بر مدائن را سر بريدند، شكم زن باردار او رادريدند، زنهاى ديگرى را نيز كشتند، حضرت على عليه السلام درسال 38 هجرى با چهل و هشت هزار نفر عازم جنگ با معاويه بود كه بنابر اصراراصحاب، به دفع خوارج نهروان پرداخت.

در مستدرك الصحيحين و طبقات ابن سعد و تاريخ ابن عساكر و مصادر ديگر از قول عبدالله بن وهب آمده است كه گفت: ام سلمه - رضى الله عنها - به من گفت:

حضرت فرمود: مدتى از من دست برداشت تا اين كه مرتبه ديگر پيش من آمد و گفت: من مىترسم عبدالله بن وهب راسبى (183) و زيد بن حصين (184) كار تورا فاسد كنند، من از آن دو مطالبى درباره تو شنيده ام كه اگر به گوش تو رسيدهبود از آنها جدا نمى شدى تا اين كه آنها را بهقتل مى رساندى يا در حبس ابد گرفتار مى كردى.