شیرین سخنی

تا نزاری لبِ شیرینِ تو بوسید افکند شور در عرصه ی آفاق به شیرین سخنی

دل من برده ز نو لعبت شیرین سخنی شاهدی‌، ماه رخی‌، سرو قدی‌، سیم تنی

شیرین سخنی بود چنان چست که گوئی خایید چو طوطی شکر و در سخن آمد

در همه شهر شدم شهره به شیرین سخنی تا لبم بر لب آن خسرو شیرین دهن است

به سخن راست نیاید که چه شیرین سخنی وین عجبتر که تو شیرینی و من فرهادم

من به شیرین سخنی آب نمی‌یابم و کرده بارها غارت حلوای لبت چرب زبانان