عمل به تکالیف الهی که در قرآن کریم به آن‌ها اشاره شده است، پیامدهای ارزشمندی را برای فرد مؤمن به همراه دارد. یکی از برجسته‌ترین این آثار، تقویت روحیه تقوا و پرهیزگاری است. هنگامی که بنده‌ای با اخلاص و آگاهی، دستورات پروردگار را به کار می‌بندد، به تدریج بر نفس خویش مسلط شده و زمینه‌های رشد معنوی و اخلاقی در او فراهم می‌شود. این التزام عملی، سپری در برابر گناه و لغزش‌ها ایجاد می‌کند و فرد را در مسیر بندگی استوار می‌سازد.
از سوی دیگر، پایبندی به تکالیف الهی، سبب ثبات و پایداری در ایمان می‌گردد. قرآن کریم در آیه ۶۶ سوره نساء به این حقیقت اشاره می‌فرماید: «وَ لَوْ أَنَّهُمْ فَعَلُوا مَا یُوعَظُونَ بِهِ لَکَانَ خَیْرًا لَهُمْ وَ أَشَدَّ تَثْبِیتًا». این آیه شریفه بیان می‌کند که اگر افراد، به آنچه که بدان پند داده می‌شوند (تکالیف الهی) عمل می‌کردند، قطعاً این عمل برای آنان بهتر و سبب استواری بیشتر (ایمان) می‌شد. عمل به فرامین الهی، ایمان را از حالت نظری خارج کرده و آن را به باوری ریشه‌دار و تزلزل‌ناپذیر در جان و زندگی مؤمن تبدیل می‌کند.
در نتیجه، عمل به تکالیف شرعی، تنها یک وظیفه دینی محسوب نمی‌شود، بلکه عاملی کلیدی در ساختن شخصیت متقی و ایمانی پایدار است. این فرایند، رابطه‌ای دوسویه دارد؛ ایمان، انگیزه‌ی عمل به تکالیف می‌شود و عمل به تکالیف، به نوبه خود، ایمان را تقویت و تحکیم می‌بخشد. بنابراین، التزام عملی به دستورات قرآن، مسیری مطمئن برای رسیدن به زندگی نیکوی دنیوی و سعادت اخروی است.
