لغت نامه دهخدا
( شکریة ) شکریة. [ ش َ ک َ ری ی َ ] ( ع اِمص ) بازگشت شتران از چراگاه بهاری. ( ناظم الاطباء ). || وقت پرشیر شدن ستور از گیاه ربیع، یا عام است. ( از منتهی الارب ) ( آنندراج ). پر شدن پستان از شیر، گویند: هذا زمن الشکریة، اذا حفلت الابل من الربیع؛ اکنون هنگام پر شدن پستان از شیر است، وقتی که شتر از چراگاه برگردد. ( از اقرب الموارد ).