رخنه رخنه

دل گشته رخنه رخنه بزاری بتیغ هجر ز آن مشک توده توده بر آن گرد لاله زار

زان زمینها که رخنه کرد عجوز مانده آن خاک رخنه رخنه هنوز

شد رخنه رخنه سینه ام از یاد ابروش جویا به تیغ تیز شکافد نیام تنگ

بر کوه آهنین چو کمان از غضب کشید چون جبه رخنه رخنه ز زخم خدنگ کرد

شد رخنه رخنه چون هدف تیر شخص من با آنکه ناخنست بیکبار جوشنم

شاید تواندش قفس مرغ ناله شد دل را چو رخنه رخنه کسی چون جرس کند