خویش و تبار

خویش و تبار او شده از پیش او شهید فرد و وحید مانده در آن موضع بلا

کز آن پس که بر وی بگریند زار به هم باز گویند خویش و تبار

هر کراهست حسب گر نسبی نیست چه باک بیهنر را چه شرف از نسب خویش و تبار

چون زن و فرزند رفت فاتحه بر خوان یکسره خویش و تبار و صهر و ختن را

خویشت او بس، ز دیگران به کنار چون مجرد شوی ز خویش و تبار

تا شوی آواره از شهر و دیار تا شوی بیگانه از خویش و تبار