حشرگاه

چو در آن حشرگاه شورش آباد نفیر و کرنا آمد به فریاد،

ریزد به پای امت او اشگ معذرت بر حشرگاه گرم بتابد گر آفتاب

به رحمت نامزد شد حشرگاه کشتگان تو عجب دارم که گردد نامه عصیان درو پیدا

هرکس چنین جمال درآرد به حشرگاه رضوان گرش بهشت دهد در غرامتست

اگر حدیث خیالی به حشرگاه رسد ز عشق ولوله در صفّ محشر اندازد