حسین رازی

لغت نامه دهخدا

حسین رازی. [ ح ُ س َ ن ِ ] ( اِخ ) ابن طلحة رازی کاتب. اوراست: «هدایة» در ترسل. ( هدیة العارفین ج 1 ص 332 ).
حسین رازی. [ ح ُ س َ ن ِ ] ( اِخ ) ابن علی بن محمدبن احمدبن حسین بن احمد خزاعی نیشابوری رازی مکنی به ابوالفتوح ( متوفی 535 یا 560 هَ. ق. ). رجوع به ابوالفتوح شود. و در هدیة العارفین ج 1 ص 312 تبصرة الانام در ملل و نحل و الرسالة الحسینیة را به وی نسبت داده است.
حسین رازی. [ ح ُ س َ ن ِ ] ( اِخ ) ابن محمد آمدی متخلص به رازی از کاتبان دیوان بود و در 1120 هَ. ق. درگذشت. او راست: «نصایح الابرار» و جز آن. ( هدیة العارفین ج 1 ص 324 ).

فرهنگ فارسی

ابن محمد آمدی متخلص رازی از کاتبان دیوان بود و اوراست نصایح الابرار و جز آن

دانشنامه اسلامی

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از اثر آفرینان است
خطاط و شاعر. اهل ری بود و خط نستعلیق را خوش می نوشت. او شعر نیز می سرود. از اوست:
                      

جمله سازی با حسین رازی

تبصرة العوام با نام کامل تبصرة العوام فی معرفة مقالات الانام کتابی‌است به فارسی در شناخت ادیان و مذاهب. نام نویسنده و زمان تألیف کتاب در دستنویس‌های موجود این کتاب ذکر نشده‌است. با این حال از روی قرائن مشخص شده‌است که نویسندهٔ کتاب محمد بن حسین رازی آبی و زمان تألیف کتاب ۶۳۰ قمری‌است. تا پیش از مشخص شدن نویسندهٔ واقعی کتاب، این اثر را منسوب به سید مرتضی بن داعی حسنی رازی می‌دانستند.
شیخ الاسلام گفت: که بوالحسین دراج از بغداد برفت به ری آمد بزیارت یوسف حسین رازی ترا. گفت: ارترا در راه کسی سرای آراسته و کنیزک نیکو دادی، آن ترا از زیارت من مانع بودی؟ گفت: ار بودی ندانم، اللّه خود نیاموز مرا بدان.
شیخ الاسلام گفت: که بوالحسین آبری گوید: که موسی عیسی مکی گفت: که یوسف حسین رازی گفت، که ذوالنون مصری٭ گفت: که شغل خاصهٔ او و منادیان باو سه چیز است: یکی فرج از غم نهانی. ددیگر اشارت از توحید و سدیگر ثنا گفتن برو و یاد کردن او در میان دوستان او.