ترقی خواه

در این شرایط، انقلاب‌های ۱۸۴۸ در سراسر اروپا آغاز شد، و جناح رادیکال حزب پیشرو به ویژه تحت تأثیر انقلاب در فرانسه که جمهوری دوم را ایجاد کرد، تحت تأثیر قرار گرفت. این نمونه‌ها جریان چپ ترقی خواهان را بر آن داشت تا خواسته‌های سیاسی تندتری را که با سلطنت مشروطه موجود، نظیر جمهوری‌خواهی سازگار نیست، اتخاذ کنند.

ترقی‌خواهی فلسفه سیاسی کلی مبتنی بر ایده ترقی است که بیان می‌کند پیشرفت‌ها در علوم، فناوری، توسعه اقتصادی و سازمان اجتماعی می‌تواند شرایط بشر را بهبود بخشد. ترقی خواهی در عصر روشنگری در اروپا از این باور ریشه گرفت که اروپا از طریق استحکام بخشیدن به مبنای دانش تجربی به عنوان بنیان جامعه توانست از بربریت به تمدن ترقی کند.

در سال ۱۸۴۹، جناح چپ ترقی خواهان از هم گسیخته و حزب پیشرو دموکراتیک را تشکیل دادند، حزب که آنها را وارث واقعی سنت لیبرال رادیکال و یاکوبین اسپانیا می‌دانست. حزب جدید اتحادی از لیبرال‌های رادیکال و سوسیالیست‌های میانه‌گرا را نشان می‌داد. دموکرات‌ها به رهبری فرانسیسکو پی ی مارگال و کریستینو مارتوس خواستار پایان سلطنت محافظه کار پارلمان ملکه ایزابلا و اجرای کامل قانون اساسی ۱۸۱۲ شدند.