اولى

واژه‌ی أُولِی به معنای صاحب است و در ترکیباتی مانند أُولِی الضَّرَرِ به کار می‌رود که منظور از ضَّرَرِ آسیب جسمی و جانی است و در نتیجه این ترکیب به کسانی اشاره دارد که دارای بیماری یا ناتوانی جسمی هستند. همچنین ترکیب «أُولِی النُّهَیٰ» به معنای صاحبان عقل‌ها است؛ کلمه‌ی نُّهَیٰ جمع نُهیة به معنای عقل است و علت این نام‌گذاری آن است که عقل، انسان را از پیروی هوای نفس بازمی‌دارد. برای بیان حالت بی‌میلی یا امیدنداشتن، فعل لا تَرْجُونَ به کار می‌رود که به معنای امید ندارید، قائل نیستید یا اعتقاد ندارید است. کلمه‌ی رَجاء در مقابل خوف قرار دارد که اولی به معنای امید به رسیدن چیزی شادی‌آور و دومی به معنای ترس از رسیدن چیزی اندوهبار است. فعل «یَثْنُونَ» از ریشه ثنی به معنای پیچاندن و برگرداندن است و در عبارت «یَثْنُونَ صُدُورَهُمْ» به معنای شانه خالی کردن یا سر در گریبان فروبردن است. همچنین عَیِینَا از مصدر «عیّ» به معنای خستگی و ناتوانی پس از انجام کاری است و به حالت خستگی شدید اشاره دارد.