العطش

باده تلخ نه آبی است کز او سیر شوند العطش از لب پیمانه برون می آید

سوخت بر حال دلت گبر و مسلمان العطش ای پدر جان العطش شاه خوبان العطش

از باد رفت العطش خویش و سوختن دیدم ز تشنگی چو لب پرشراره‌ات

چه آتش است که در مغز خاک افتاده است؟ که العطش ز لب جویبار می‌شنوم

داد مردی را دهم با تیغ بران العطش ای پدر جان العطش شاه خوبان العطش

به العطش مگشا لب که خضر وادی عشق گلوی تشنه به آب حیات و زمزم سوخت