ظن به معنای احتمال قوی و بر اساس شواهد و تجربیات است، در حالی که وهم به احساسات و تصورات غیرمستند اشاره دارد. در واقع، ظن می‌تواند به عنوان یک ارزیابی منطقی از یک وضعیت تلقی شود، در حالی که وهم بیشتر به تفکرات غیرواقعی و خیالی مربوط می‌شود. به همین دلیل، ظن به ما این امکان را می‌دهد که تصمیمات بهتری بگیریم، در حالی که وهم می‌تواند منجر به اشتباهات و تصورات نادرست شود. برای تقویت ظن، باید به جمع‌آوری شواهد و اطلاعات معتبر بپردازیم. مطالعه و تحقیق در زمینه‌های مختلف، مشاوره با افراد متخصص و تحلیل منطقی از داده‌ها می‌تواند به ما کمک کند تا ظن خود را تقویت کنیم. همچنین، تجربه‌های گذشته نیز می‌توانند به ما در شکل‌گیری ظن‌های قوی‌تر کمک کنند. در نهایت، باید از قضاوت‌های سریع و بدون دلایل منطقی خودداری کنیم. ظن می‌تواند به‌عنوان یک ابزار تصمیم‌گیری معتبر عمل کند، به شرطی که بر اساس شواهد و تجربیات معقول شکل‌گرفته باشد. اما باید توجه داشت که ظن باید به‌عنوان یک مرحله اولیه در فرآیند تصمیم‌گیری مورد استفاده قرار گیرد و نه به‌تنهایی. بررسی دقیق‌تر و تحلیل عمیق‌تر اطلاعات پس از شکل‌گیری ظن، می‌تواند به اتخاذ تصمیمات بهتر منجر شود.
الظن
دانشنامه اسلامی
ظنن (۶۹ بار)
احتمال قوی. چنان که وهم احتمال ضعیف و شک تساوی طرفین است. احتمال قوی داد که هرگز بر او سخت نمیگیریم. در صحاح گوید: ظنّ معروف است. گاهی به جای علم گذاشته می‌شود. کلام قاموس نظیر صحاح است. در اقرب گفته: ظنّ اعتقاد راجح است با احتمال نقیض و در علم و شک نیز به کار رود. طبرسی فرموده: ظّن به عقیده ابی هاشم از جنس اعتقاد است و به نظر قاضی و ابی علی جنس مستقلی است غیر از اعتقاد، چنان که سید مرتضی رحمةاللّه نیز چنین گفته. ناگفته نماند: مشکل است ظّن را جای علم بریم قرآن آن دو را از هم جدا کرده مثل:.... و نیز بسیار بعید است که ظّن را در قرآن به معنی شکّ بگیریم که این هر دو جنس مستقلی هستند. و قرآن به هر یک اعتناء خاصی دارد. اگر گویند: چرا در بعضی از آیات در جای علم به قیامت ظّن بکار برده مثل.. ؟ گوئیم: درباره آخرت یقین لازم است نه ظّن چنان که فرمود:... در آیات فوق علت استعمال ظّن ملاقات رب و ظّن بعثت هم در اصلاح عمل و ترس از خدا کافی است زیرا انسان ذاتاً از خطر متحمل پرهیز میکنید. مثل آیه. نظر المیزان و المنار نیز نزدیک به این است. بعضی ظّن را در آیات علم معنی کردهاند ولی از ظاهر نباید عدول کرد. راغب در مفردات گوید: هرگاه ظّن قوی باشد و یا مانند قوی تصور شود با آنّ مشدّد و آن مخفف از مثّقله استعمال می‌شود آن گاه آیات «یَظُنُونَ اَنَّهُمْ مُلاقوا رَبِّهِمْ» «یَظُنّونَ اَنَّهُمْ مُلاقُوا اللّه» را شاهد آورده و آنها را در مقام یقین دانسته است. بنابر قول راغب می‌شود گفت: چوناند مشدّد و مخّف برای تحقیق است اگر بعد از ظّن بکار روند قرینه بودن ظّن به معنی یقین است مثل آیات فوق و آیه. * الف الظنونا زاید است برای رعایت آخر آیه که با آیات دیگر در یک سیاق باشد مثل باشد مثل. این الف معنائی ندارد و فقط برای اصلاح لفظ است تقدیر آیه به قولی چنین است: «وَ تَظُّنُونَ بِاللَّههِ الظُّنونَ الْمُختَلَفَةِ». آنجا که در اثر تلاش و تفکّر، یقین ممکن باشد کاری از ظّن ساخته نیست و مورد قبول نمیباشد.
جمله سازی با الظن
از حق ان الظن لا یغنی رسید مرکب ظن بر فلکها کی دوید
باز گفتی حزم سؤ الظن تست هر که بدظن نیست کی ماند درست
از کمال حزم و سؤ الظن خویش نه ز نقص و بد دلی و ضعف کیش