اصل استوار، که در متون کهن به صورت ترکیب وصفی «اَ ل ِ اُ ت ُ» ثبت شده، اصطلاحی است برگرفته از زبان عربی که به معنای عروةالوثقی یا دستاویز استوار به کار می‌رود. این عبارت به‌صورت یک اسم مرکب، مفهومی عمیق و استعاری را در خود جای داده و نمایانگر تکیه‌گاهی مطمئن و محکم در باورها، اندیشه‌ها یا روابط است. در ادبیات فارسی و متون عرفانی و اخلاقی، این واژه اغلب برای اشاره به محکم‌ترین رشته‌های اتکا و معتبرترین پناهگاه‌های فکری و روحی به کار می‌رود. به‌گونه‌ای که گویای پیوندی ناگسستنی و حقیقی است که فرد می‌تواند در تمامی مراحل زندگی بدان چنگ زند و از لغزش و گمراهی در امان بماند. کاربرد این اصطلاح کهن، به‌ویژه در متون مکتوب و رسمی، بر غنای زبانی و دقت مفهومی متن می‌افزاید. یادداشت مؤلف درج‌شده در انتهای تعریف، حاکی از صحت این معنا و تأیید آن بر اساس منابع معتبر است و بر اهمیت این ترکیب به‌عنوان یک اصطلاح ثابت و شناخته‌شده در گنجینهٔ زبان فارسی و عربی مهر تأیید می‌نهد.
اصل استوار
لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی
جمله سازی با اصل استوار
بعد از پایان جنگ جهانی دوم در اوت ۱۹۴۵، ژاپن، گام نهادن در راه تبدیل به کشوری دموکراتیک را آغاز نمود. قانون اساسی ژاپن که از سال ۱۹۴۷ لازم‌الاجرا بوده بر سه اصل استوار است: حاکمیت مردمی، احترام برای حقوق اولیه انسان و کناره‌گیری از جنگ. قانون اساسی همچنین استقلال سه شاخه مقننه، مجریه و قضائیه را تصریح نموده است.
