مدح گوی

دریا گر آن بود که بدو در گهر بود دریاست مدح گوی خداوند را دهان

چو وحشی گرچه چوی وحشی یکی نیست هزارت مدح گوی و مدح خوان باد

بود سلمان درین خراب آباد مدح گوی اویس با دل شاد

شاعر که مدح گوی چنین مهتری بود بر طبع چیره باشد و بر شعر کامگار

ای آنکه مدح گوی تو اندر مدیح تو عاجز شده ز مدح و سخن مختصر شده

جاه تو را مدح گوی عقل و زبان خرد حکم تو را زیردست دولت و بخت جوان