مین

مین. [ م َ ] ( ع اِ ) دروغ. ج، میون. ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( مهذب الاسماء ) ( منتهی الارب ).
مین. [ م َ ] ( ع مص ) دروغ گفتن. ( از منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ) ( زوزنی ). || شیار کردن زمین. ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ).
مین. ( فرانسوی، اِ ) دستگاهی مصنوع از نوع سلاحهای جنگی محتوی مواد منفجرشونده که در مسیر یا محل عبور و پیشروی دشمن زیر خاک یا زیر آبهای کم عمق پنهان سازند تا با برخورد شخص یا چیزی بدان منفجر شود و موجب نابودی مهاجم گردد.
مین. ( اِ ) واحدی از پول قدیم معادل با چهارصد ریال و یا معادل 100 فرانک طلا. ( حاشیه ص 1635 و ص 1028 ایران باستان ج 2 چ 1311 هَ. ش. ).
مین. ( پسوند ) پسوند ترتیبی اعداد و صفت پرسشی یا مبهم «چند» ( مرکب از پسوند «م » ( با ضمه ٔماقبل ) و «ین » پسوند نسبت ) که برای نشان دادن ترتیب اعداد بکار میرود، مثلاً پنجمین، چهارمین، چندمین.
مین. ( ترکی، عدد، ص، اِ ) هزار. رجوع به مین باشی شود.

[ تر. ] (اِ. ) هزار.
[ فر. ] (اِ. ) مادة منفجره بسته بندی شده که آن را در محل عبور دشمن پنهان می کنند، ~ ضد تانک مینی که تانک را از تحرک بیندازد یا باعث انهدام آن شود.، ~ ضد نفر مینی برای وارد کردن تلفات و ضایعات به افراد پیادة دشمن و ناتوان کردن آنان.، ~ مشقی نوعی م