در زبان عربی، ترکیب فَمَن از دو بخش تشکیل شده است: حرف ربط «فَ» که به معنای «پس» یا «آن‌گاه» است و برای بیان نتیجه‌گیری یا ترتیب رویدادها به کار می‌رود، و کلمهٔ «مَن» که یک اسم موصول به معنای کسی که یا آن که محسوب میشود. بنابراین، این ترکیب به صورت کلی به مفهوم پس کسی که یا پس آنکه ترجمه میشود و برای ایجاد پیوندی منطقی بین دو جمله و بیان شرط و نتیجه به کار می‌رود.
از این ساختار در متون ادبی، به‌ویژه در قرآن کریم، به کرات استفاده شده است. برای نمونه، در آیه‌ای از قرآن آمده است: «فَمَن یَعمَل مِثقالَ ذَرَّةٍ خَیرًا یَرَهُ» که به این معناست: «پس هر کس به اندازهٔ سنگینی ذره‌ای نیکی کند، آن را خواهد دید.» در این مثال، فَمَن نقش کلیدی در ایجاد ارتباط بین عمل نیک و پاداش آن دارد و بر اهمیت مسئولیت‌پذیری انسان در برابر اعمالش تأکید میکند.