مومین دل

آنت مومین دل که گر پیشش بکشتندی چراغ طبع مومینش چو موم اندر لکن بگریستی

شمع مومین دل چو صاحب دردبود از دمش پروانه را مستی فزود

منم آن شمع مومین دل که می سوزم به عشق او ضمیر روشنم بنگر که چون در جان شرر دارم