مه پیکر

لغت نامه دهخدا

مه پیکر. [ م َه ْ پ َ / پ ِ ک َ ] ( ص مرکب ) ماه پیکر. آن که پیکر او چون ماه تابان و درخشان است. با پیکر و اندامی زیبا. زیباروی:
عید منی و شادی می بینم از هلالت
دیوانه ام که جز تو مه پیکری ندارم.خاقانی.پریروئی و مه پیکر سمن بوئی و سیمین بر
عجب کز حسن رویت در جهان غوغا نمی باشد.سعدی ( بدایع ).

فرهنگ فارسی

کسی که پیکرش مانند ماه زیبا باشد معشوق زیبا.

فرهنگ اسم ها

اسم: مه پیکر (دختر) (فارسی)
معنی: آن که چون ماه تابان و درخشان است، خوش اندام و زیبا

جمله سازی با مه پیکر

دانی بچه مانی ای بت مه پیکر خورشید که از هلال سازد چنبر
سه مه پیکر برون آمد به یک دم سه حوراوش همه پشت سر هم
خورشید لایزال ز لاشرق چون بتافت گشتند ذره ها همه مه پیکر آفتاب
باریک میان و نغز و طناز و کشی مه پیکر و زهره وار و خورشید وشی
نه از می لعل آن مه پیکر آلود کز آب خضر گلبرگ تر آلود
مرا در پیش چون شاهی شکارست چو دلبر ویس مه پیکر نگارست