کلمه‌ی «مصلح الدین» در فارسی به معنای کسی است که در دین، اصلاح‌گر و هدایت‌کننده است و تلاش می‌کند نظم و اصلاح را در امور دینی و اخلاقی برقرار سازد. این واژه از دو بخش تشکیل شده است: «مصلح» به معنای اصلاح‌کننده، درست‌کننده و بهبوددهنده است و «الدین» که به معنای دین و شریعت می‌باشد. ترکیب این دو بخش نشان‌دهنده فردی است که فعالیتش در جهت اصلاح، تقویت و خدمت به دین و آموزه‌های دینی است. در تاریخ و ادبیات اسلامی، مصلح الدین عنوانی است برای علما، دانشمندان و رهبرانی که در ارتقای فقه، اخلاق، فرهنگ و مسائل اجتماعی مرتبط با دین تلاش کرده‌اند. این کلمه بار معنایی مثبت و ستایشی دارد و احترام و اعتبار اجتماعی را نیز به همراه دارد. همچنین، این واژه گاهی به عنوان پیشوند در نام افراد برجسته تاریخی به کار رفته است تا نقش اصلاح‌گری و خدمت به دین آن‌ها را نشان دهد. از نظر معنایی، مصلح الدین با واژه‌هایی مثل اصلاح‌گر دینی، هدایت‌گر دین و فقیه خدمت‌گذار هم‌معنی است.
مصلح الدین
لغت نامه دهخدا
مصلح الدین. [ م ُ ل ِ حُدْ د ] ( اِخ ) کاملی. از گویندگان و دانشمندان و استادان نامدار قرن دهم هجری در ترکیه بود. در زبان فارسی احاطه و به خطوط نسخ و نستعلیق مهارت داشت. ( از قاموس الاعلام ترکی ).
مصلح الدین. [ م ُ ل ِ حُدْ د ] ( اِخ ) لاری محمد سعدی بن صلاح عبادی لاری ( متوفی به سال 979 هَ. ق. ). او راست: 1 - حاشیه برمطول 2 - شرح رساله هیأت فارسی مولی علی قوشچی.
فرهنگ فارسی
لاری محمد سعدی بن صلاح عبادی لاری متوفی به سال ۹۷۹ ه.ق.
فرهنگ اسم ها
معنی: اصلاح کننده دین، اصلاح کننده در دین، نیک خواه در امور دین، ( اَعلام ) مصلح الدین عبدالله شیرازی [حدود، قمری] متخلّص و مشهور به سعدی، شاعر و نویسنده ی ایرانی، مؤلف گلستان و بوستان، غزلها، قصیده ها و رساله های مختلف، که همه در کلیات دیوان او چاپ شده است، لقب شاعر نامدار قرن هفتم، سعدی شیرازی
جمله سازی با مصلح الدین
بابا محمود، فردی با نفوذ و از بزرگان مذهب شیعه بود. گستره‌ی معنوی وی بین مردم به گونه‌ای بود که با گذشت زمان، نام محمود، به معنای «آبادگر» در بین مردم سهرو فیروزان تبدیل شد. چنان که رواج گسترده‌تر این نام را به این دلیل می‌دانند. مصلح الدین مهدوی بر اساس منابع تاریخی نام بابا محمود را در کتاب اعلام اصفهان ذکر کرده.
این مجموعه بازسازی زندگی و آثار شخصیت‌های مهم تاریخ ادبیات و عرفان ایران چون سنایی غزنوی، بایزید بسطامی، فریدالدین عطار، ابوریحان بیرونی، مولوی بلخی، مصلح الدین سعدی، ناصر خسرو قبادیانی، ابوسعید ابوالخیر و … بود.