چاه بیژن

بیژن و منیژه یکی از داستان‌ های مشهور در ادبیات فارسی، به ویژه در شاهنامه فردوسی است. این داستان به روایت عشق بیژن، یکی از پهلوانان ایرانی، و منیژه، دختر افراسیاب، پادشاه توران، می‌پردازد. در این داستان، بیژن به دنبال منیژه به سرزمین توران می‌رود و در چاهی گرفتار می‌شود که توسط افراسیاب، پادشاه توران، به دام افتاده است. منیژه که به عشق بیژن دلبسته است، به او کمک می‌کند تا از چاه نجات یابد. این داستان نماد عشق، فداکاری و تلاش برای رسیدن به معشوق است و به خوبی تضاد میان عشق و دشمنی را به تصویر می‌کشد. چاه بیژن همچنین به عنوان نمادی از موانع و چالش‌ هایی که در مسیر عشق وجود دارد، شناخته می‌شود و نشان‌ دهنده قدرت عشق در غلبه بر مشکلات و دشواری‌ ها است. این داستان به دلیل عناصر حماسی و احساسی‌اش، در ادبیات فارسی جایگاه ویژه‌ای دارد.