واژه فراموش شدن در زبان فارسی به معنای از یاد رفتن، از حافظه خارج شدن یا دیگر به خاطر نیامدن است. این عبارت حالت و فعلی را توصیف می‌کند که در آن کسی یا چیزی دیگر در ذهن و حافظه انسان‌ها یادآوری نمی‌شود یا به بیانی ساده، توجه و یادآوری نسبت به آن قطع شده است. در این معنا، فراموش شدن یک فرآیند است که ممکن است به دلایل گوناگون، از جمله گذر زمان، مشغله ذهنی یا بی‌توجهی رخ دهد.
در ادبیات و فرهنگ فارسی، این عبارت هم کاربرد واقعی و هم استعاری دارد. در معنای واقعی، می‌تواند اشاره به افراد، مکان‌ها، اشیاء یا وقایع تاریخی و اجتماعی داشته باشد که دیگر شناخته نشده یا به مرور زمان از ذهن‌ها پاک شده‌اند. برای مثال، شاعران گاهی درباره «دوستی که فراموش شد» یا «شهری که فراموش شده است» می‌سرایند و با این تصویر، فقدان توجه یا گذر زمان را نشان می‌دهند.
در کاربرد استعاری و فلسفی، فراموش شدن نمادی از غفلت، بی‌توجهی یا ناپایداری انسان‌ها و ارزش‌ها است. این مفهوم می‌تواند به جنبه‌های معنوی یا اخلاقی نیز اشاره داشته باشد، مانند فراموش شدن اصول، مهربانی‌ها، یادآوری‌های پدر و مادر یا حتی خداوند در زندگی انسان. به این ترتیب، این واژه نه تنها یک حالت ذهنی بلکه مفهومی فرهنگی و اخلاقی است که با حافظه، زمان و ارزش‌های انسانی پیوند دارد.
