طشت گر

طشتگر. [ طَ گ َ ] ( ص مرکب ) شخصی را گویند که طشت میسازد. ( برهان ) ( آنندراج ): طَسّاس؛ طشتگر. ( منتهی الارب ). || ( اِخ ) نام سازنده و مطربی هم بوده است. ( برهان ) ( آنندراج ). سازنواز که در سابق بوده. ( غیاث اللغات ). نام مطربی. خاقانی گوید:
آن راه که طشتگر نوا کرد
آن قول که کاسه گر ادا کرد.( از مجمعالفرس ).و رجوع به فرهنگ شعوری ج 2 ص 163 شود.

( صفت ) نوازنده طشت.

💡 غنچه مستور را خواهد فتاد از بام طشت گر چنین بی پرده خواهد شد صدای بلبلان

💡 شد زیب طشت گر سر یحیای بی‌گناه دیگر کبود از زدن خیزران نبود