ستیزه خو

ناخن غصه تیز شد دل به ستیزه خو گرفت تا به خود اوفتاده ایم از تو کرانه کرده ایم

بگذار دل ستیزه خو را تا عادت روزگار گیرد

شرم ستیزه خو را در خاک و خون کشیده

ناز بهانه جو را بر یک طرف نهاده شرم ستیزه خو را در خاک و خون کشیده