دعاءه واژه‌ای با ریشه‌های عربی است که در زبان فارسی نیز کاربرد دارد و به دو معنای اصلی اشاره می‌کند. این واژه در فرهنگ لغت‌های فارسی، مانند لغت‌نامه دهخدا، به تفصیل شرح داده شده است. در معنای اول، دعاءه (دَع ْ عا ءَ) به زنی اطلاق می‌شود که بسیار دعا می‌کند. این تعبیر نشان‌دهنده‌ی ویژگی تقوا و ارتباط عمیق معنوی است که در فرهنگ‌های اسلامی از اهمیت بالایی برخوردار است. این جنبه از واژه، بر نقش دعا و نیایش در زندگی فردی و جمعی تأکید دارد و فردی را توصیف می‌کند که همواره به درگاه الهی روی می‌آورد.
معنای دوم دعاءه به انگشت سبابه یا اشاره برمی‌گردد. این انگشت به دلیل کاربردهای خاص خود، از جمله اشاره کردن و بیان شهادتین، با این نام خوانده می‌شود. نام‌گذاری این انگشت به انگشت دعوت‌کننده یا انگشت لااله‌الاالله نیز به همین دلیل است، چرا که در بسیاری از مناسک دینی و ارتباطات غیرکلامی، نقش مهمی ایفا می‌کند.