خوش باش

با دلم سلسله زلف تو گوید خوش باش منم آن بند که دیوانه‌نواز آمده‌ام

چون می نرود به اختیارت کاری خوش باش درین زمان که هستی باری

گر کفر و ضلالت بود ار دین و هدایت خوش باش که کار ازلی جز به عطا نیست

ای جان رفتنی چه شتابست، یک زمان خوش باش چون به خسته‌دلان یار گشته‌ای

میان طشت پر آتش شکنجه را خوش باش که هست گرد تو این طشت آتشین دوار