طرب نامه واژه‌ای مرکب از «طرب» به‌معنای شادی، شور، و شوق، و «نامه» به‌معنای نوشته یا مکتوب است. بنابراین، طرب نامه به‌طور کلی به «نامه یا نوشته‌ای که از شادی، عشق، و شور سخن گوید» گفته می‌شود. در ادبیات فارسی، این اصطلاح معمولاً به متنی گفته می‌شود که روحی سرشار از عشق، سرور و نشاط در آن جاری است؛ نوشته‌ای که خواننده را به وجد می‌آورد و از رنج و اندوه به دنیای لذت و زیبایی می‌برد.
در سنت ادبی ایران، طرب نامه نمادی از نوشتاری است که روح زندگی و عشق در آن موج می‌زند. این گونه نوشته‌ها غالباً از زبان شاعران و عاشقان بیان می‌شود که در شور و شعف دیدار یار یا در مستی حضور عشق، قلم به دست گرفته‌اند تا احساسات ناب خود را بر صفحه بنگارند. این نوشته‌ها می‌تواند شعر، نثر یا نامه‌ای عاشقانه باشد که سراسر سرور، امید، و مهر در آن جریان دارد.
امروزه، مفهوم طرب نامه می‌تواند به هر اثری اطلاق شود که حامل پیام شادی، عشق و امید باشد؛ خواه شعر باشد، خواه نثر یا موسیقی و نمایش. این کلمه یادآور آن است که انسان، حتی در میان رنج‌ها، توانایی خلق زیبایی و شادی را دارد. این واژه، پیامی جاودان از ادبیات فارسی در خود دارد: شادی، بخش جدایی‌ناپذیر از حیات و عشق است، و نوشتن از آن، خود گونه‌ای از ستایش زندگی است.