تابان

تابان. ( نف ) ( از تابیدن و تافتن ) روشن و براق. ( آنندراج ). صفت مشبهه از مصدر تابیدن بمعنی روشنی دهنده و جلادار. ( فرهنگ نظام ). بهی ( ملحض اللغات حسن خطیب )دزی گوید: در فارسی صفت است، در دمشق مانند اسم بکار رفته است بمعنی «درخشش تیغه » و همچنین بمعنی «تیغی تابان » بکار رفته است. ( دزی ج 1 ص 138 ). درخشان، درخشنده، رخشنده، درفشنده، درفشان، فروزان، تابنده، مسروج، مسروجه، لامع، منور، بازغ، وهاج، مُشرق، مسخوت. ( منتهی الارب ). زهلول، نیر،مضی ٔ، نیره، مضیئه. خلق؛ املس و نرم و تابان گردیدن. صلفاء؛ زمین تابان. فأو؛ جای تابان و لغزان. افئاء؛ در زمین تابان و لغزان در آمدن. دلوص؛ نرم و تابان گردیدن زره. دلاصة؛ نرم و تابان گردیدن زره. تدلیص نرم و تابان گردانیدن. دلیص؛ نرم، تابان، درخشان. فرفح؛ زمین نرم تابان. هیصم؛ نوعی از سنگ تابان. صبهوج؛ صلیق؛ تابان از هر چیزی. صلمعة؛ تابان کردن چیزی را. اصلج؛ سخت تابان. دملق؛ تابان گردانیدن چیزی را. دمالق؛ سنگ تابان. دملکة؛ تابان گردانیدن چیزی را. جرش؛ مالیدن پوست تا نرم و تابان گردد. حجر دملوج؛ سنگ تابان. دموک؛ تابان و نرم گردیدن چیزی. سُلطوع؛ کوه تابان و هموار. دلمز؛ تابان بدن ( ج دلامز ). تملّس؛ تابان و نرم گردیدن. ملاسة؛ تابان و نرم گردیدن. طَلق ُ الوجه؛ تابان روی. زَهَل؛ تابان شدن. بزغ؛ تابان شدن. تملط؛ تابان شدن تیر. ( منتهی الارب )