واژهی سُبْحَه در زبان عربی، اسم مصدر از ریشهی سَبَحَ بهمعنای تسبیح گفتن و تنزیه خداوند است. این کلمه در اصل به معنای ذکر و دعا بهکار میرود. بهگونهای که در عبارت عربی «قَضَیْتُ سُبْحَتِی» به معنای دعا و ذکر مرا به پایان رساندم آمده است. همچنین این واژه به نمازهای نافله و مستحبی نیز اطلاق میشود؛ چرا که فرد نمازگزار در این قبیل نمازها به تسبیح و عبادت خداوند مشغول میشود.
در یکی از معانی دیگر، سُبْحَه به جامهها و پوشاکی که از جنس چرم ساخته شدهاند اشاره دارد. این معنا کمتر رایج است و در منابع کهن لغت، همچون منتهی الارب و اقرب الموارد به آن اشاره شده است. بنابراین در متون قدیمی ممکن است این واژه در اشاره به لباسهای ساختهشده از پوست نیز دیده شود.
امروزه رایجترین معنای سُبْحَه، بهویژه در فارسی، به مهرههای تسبیح گفته میشود که برای شمارش اذکار و اوراد بهکار میرود. این مهرهها در یک رشته قرار میگیرند و از جنسهای گوناگونی مانند گل پخته یا نپخته، سنگهای رنگین، بلور، یشم و سایر مواد ساخته میشوند. جمع این کلمه در عربی سُبَح است و این وسیله کاربرد مذهبی و عبادی گستردهای در فرهنگهای مختلف دارد.