تربیت

تربیت. [ ت َ ] ( ع مص ) پروردن. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ) ( از المنجد ): چون بقدرت بیچون ترتیب تربیَت و تربیت و تزتیت عالم امکان بدرجه رابع رسند. ( دره نادره چ شهیدی ص 12 ). || دست نرم بر انزلی بچه زدن تا بخواب رود. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( اقرب الموارد ).
تربیت. [ ت َ ی َ ] ( از ع، مص ) تربیة. پرورانیدن. ( تاج المصادر بیهقی ). پروردن. ( دهار ) ( زوزنی ) ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( اقرب الموارد ) ( المنجد ). پروردن و آموختن، وبا لفظ دادن و کردن مستعمل. ( آنندراج )

[ویکی فقه] تربیت یعنی پرورش در جهت رشد و کمال.
از آن به مناسبت در بابهای صلات، حج، تجارت، نکاح، صید و ذباحه و لقطه سخن گفته شده است.
تعریف
بعثت پیامبران، نزول کتابهای آسمانی و تشریع شرایع و تکالیف، همه در راستای تربیت انسان و هدایت او به صراط مستقیم عبودیت و نیل به هدف والای خلقت، یعنی معرفت خداوند متعال و تخلق به فضائل انسانی و دوری جستن از رذائل و خوی حیوانی است؛ چنان‏که آیات و روایات متعدّدی بر این حقیقت تأکید دارند و اصولا فلسفه تشکیل حکومت دینی و نصب کارگزاران شایسته و صالح در رأس امور، تشریع فرائضی‏همچون امر به معروف و نهی از منکر و اهتمام دین به تعلیم و تعلم، همان تربیت انسان به تربیت الهی و نیل او به قله بلند معرفت و عبودیت است.
تربیت فرزند
از وظایف مهم ولی کودک نسبت به وی اهتمام به تربیت او است. مضمون بسیاری از روایات چنین است: بگذارید کودک تا شش یا هفت سالگی بازی کند، سپس به تعلیم و تربیت او همّت گمارده، خواندن، نوشتن، قرآن، نماز، حلال و حرام و معارف دینی را به او بیاموزید و چون به سنّ نه سالگی رسید اهتمام و تأکید بیشتری- بویژه در امر نماز- داشته باشید. همچنین فرزندانتان را با احادیث و سخنان ما آشنا سازید قبل از آنکه مرجئه - فرقه‏ای منحرف از خط امامت- از شما پیشی گرفته، آنان را گمراه کنند. 
برخی احکام تربیت
[ویکی فقه] تربیت (قرآن). تربیت، پرورش در جهت رشد و کمال و استعدادهای درونی، بالقوه را به فعلیت رساندن را گویند.
تربیت از ریشه «ربو» به معنای فزونی و نمو است. راغب می نویسد: «ربیت الولد» از واژه «ربو» است و برخی گفته اند: اصل آن از مضاعف: رب - ربب بوده است. بدین جهت در معنای رب می نویسد: رب، در اصل به معنای تربیت و آن ایجاد شیء به صورت تدریجی تا حد رسیدن به کمال است. بر این اساس، تربیت، پرورش دادن و استعدادهای درونی، بالقوه را به فعلیت رساندن وکاربرد آن در اشیایی همانند فرزند و زراعت است که قابلیت رشد و نمو داشته باشد. واژه های مورد استفاده در این مدخل، «رب»، «رشد»، «تزکیه»، «اعیننا» و قرائن و سیاق آیات است.
تعریف
بعثت پیامبران، نزول کتابهای آسمانی و تشریع شرایع و تکالیف، همه در راستای تربیت انسان و هدایت او به صراط مستقیم عبودیت و نیل به هدف والای خلقت، یعنی معرفت خداوند متعال و تخلق به فضائل انسانی و دوری جستن از رذائل و خوی حیوانی است؛ چنان که آیات و روایات متعدّدی بر این حقیقت تأکید دارند و اصولا فلسفه تشکیل حکومت دینی و نصب کارگزاران شایسته و صالح در رأس امور، تشریع فرائضی همچون امر به معروف و نهی از منکر و اهتمام دین به تعلیم و تعلم، همان تربیت انسان به تربیت الهی و نیل او به قله بلند معرفت و عبودیت است.
تربیت فرزند
از وظایف مهم ولی کودک نسبت به وی اهتمام به تربیت او است. مضمون بسیاری از روایات چنین است: بگذارید کودک تا شش یا هفت سالگی بازی کند، سپس به تعلیم و تربیت او همّت گمارده، خواندن، نوشتن، قرآن، نماز، حلال و حرام و معارف دینی را به او بیاموزید و چون به سنّ نه سالگی رسید اهتمام و تأکید بیشتری- بویژه در امر نماز- داشته باشید. همچنین فرزندانتان را با احادیث و سخنان ما آشنا سازید قبل از آنکه مرجئه - فرقه ای منحرف از خط امامت- از شما پیشی گرفته، آنان را گمراه کنند.