خواهر

خواهر. [ خوا / خا هََ ] ( اِ ) دختری که از پدر و مادر با شخص یکی باشد و یا تنها از پدر و یا از مادر با هم یکی باشند. ( ناظم الاطباء ). همشیره. ( آنندراج ). اخت. شقیقه. جز تو از پدر و مادر تویا یکی از آن دو. ( یادداشت بخط مؤلف ): 
وز آن پس چو گردوی شد نزد شاه 
بگفت آن کجا خواهرش با سپاه 
بدان مرزبانان خاقان چه کرد
که در مرواز ایشان برآورد گرد.فردوسی.نگه کن بدین خواهر نیک زن 
بگیتی بس او مر ترا رای زن.فردوسی.در باب ارتکین که خواهر او را داشت سخنی چند گفت. ( تاریخ بیهقی ).
گفت او را جوحی ای خواهر ببین 
عانه من باشد اکنون اینچنین.مولوی.- چهارخواهر؛ چهارعنصر ( آب، باد، آتش، خاک ): 
وین هر چهار خواهر زاینده 
با بچگان بیعدد و بیمر.ناصرخسرو.- خواهر رضاعی؛ آن دختری با تو یا دیگری از ی» پستان شیر خورده باشد. ( یادداشت بخط مؤلف ).

[ویکی فقه] خواهر دختر همسان با شخص در پدر و مادر یا یکی از آن دو می باشد. از این عنوان در بابهای صلات، تجارت، نکاح، اطعمه و اشربه و ارث سخن رفته است.
به دختری که از مادر شخص با شرایطی خاص شیر بخورد خواهر رضاعی گفته می‏شود و در محرمیت‏ حکم خواهر نسبی را دارد.
احکام خواهر
۱. ↑ العروة الوثقی ج۲، ص۳۷۷.