خط فرضی یک اصل راهنمای اساسی در فیلمبرداری و تدوین است. بر اساس این قانون، برای حفظ پیوستاری فضایی و درک صحیح موقعیت‌ها و حرکات توسط بیننده، روابط چپ و راست بین دو کاراکتر یا سوژه در یک صحنه باید در تمام نماها ثابت بماند. محور اصلی عمل (Axis of Action)، خطی فرضی است که این دو سوژه را به یکدیگر متصل می‌کند و دوربین تنها باید در یک سمت این خط قرار گیرد. عبور دوربین از این محور (Crossing The Line) و فیلمبرداری از سوی دیگر، منجر به گرفتن نمایی معکوس (Reverse Angle) می‌شود.
عدم رعایت این قانون و شکستن خط فرضی، هنگام پیوند خوردن نماهای مختلف، باعث سردرگمی بصری بیننده می‌گردد. برای نمونه، در یک گفت‌وگوی دو نفره، اگر خط فرضی شکسته شود، به نظر می‌رسد هر دو شخصیت به یک سمت نگاه می‌کنند و با یکدیگر ارتباط چشمی ندارند. همچنین، در صحنه‌های حرکتی، شکستن این قانون موجب می‌شود جهت حرکت سوژه در دو نمای پیاپی ناگهان معکوس یا تغییر جهت یافته به نظر برسد، گویی که مسیر خود را بازگشته است.
رعایت این اصل در صحنه‌های پیچیده با شخصیت‌های متعدد، که در حال تعامل و گفت‌وگو هستند، دشوارتر می‌شود. در چنین مواردی، کارگردان با برنامه‌ریزی دقیق و ثبت جزئیات هر نما و موقعیت دوربین توسط منشی صحنه، از شکسته‌نشدن ناخواستۀ محور عمل اطمینان حاصل می‌کند. حتی در صحنه‌هایی که تنها یک شخصیت حضور دارد، خط فرضی همان راستای نگاه او تعریف می‌شود و با تغییر جهت سر و نگاهش، این خط نیز جابه‌جا می‌شود.