رهام

رُهام، پسر گودرز و یکی از پهلوانان ایرانی در شاهنامه است. در تاریخ طبری به نام لخام و نام‌های دیگر شناخته می‌شود و حمزه و صاحب مجمل التواریخ او را بخت النصر نامیده‌اند. رهام نتوانست کیکاوس را از سفر به مازندران بازدارد و به همین دلیل خود نیز به همراه او رفت و در بند دیو سپید گرفتار شد که رستم آن‌ها را نجات داد. او در انتقام سیاوش، رستم را همراهی کرد. رهام به نمایندگی از فریبرز، سپهسالار ایران، به نزد پیران رفت و او را به خاطر حمله به ایران سرزنش کرد. در حمله به سپاه توران، او همراه طوس و گیو بود و در نبردی که با حضور رستم آغاز شده بود، با اشکبوس درگیر شد و با فرار خود، طوس و رستم را ناامید کرد. همچنین، رهام یکی از هفت دلاوری بود که با رستم برای نجات بیژن به میدان رفت و فرمانده جناح چپ سپاه بود. در نبرد یازده رخ، او یکی از دلاوران ایرانی بود که حریف خود، بارمان، را با نیزه از پای درآورد. در اوستا، شراب به شکلی باشکوه توصیف شده است. با توجه به توصیف مَی‌دوستی و باده‌پرستی این واژه، نام او از ترکیب رئو و هئومه یا هوم و یا هائوما شکل گرفته است. در زبان فارسی، این نام به معنای پرنده‌ای است که شکارچی نیست، پرنده‌ای شکست‌ناپذیر یا پرنده‌ای که شکار نمی‌شود. در کشورهای عرب‌زبان، نامی مشابه به رحام وجود دارد، که با تلفظ ریهام یا رهام برای دختران به کار می‌رود. در عربی، این نام به معنای باران روشن و همچنین باران نم‌نم یا باران اسپری است. وی به همراه تعدادی از همرزمانش به آسمان پرواز کرد. این عبارت با شکوه به زبان اوستایی، که از شاخه‌های شرقی زبان‌های باستانی ایران است، بیان شده است. این گیاه، که در میان ایرانیان و هندوان باستان مقدس‌ترین و پاک‌ترین گیاه به شمار می‌رفت، به عنوان منبعی برای تهیه شراب مقدسی به همین نام استفاده می‌شد. پادشاهان هخامنشی در جشن مهرگان از این شراب می‌نوشیدند و به شادی و پایکوبی می‌پرداختند.