خساست به معنای خودداری از خرج کردن و بخشش است و به افرادی اطلاق میشود که از صرف مال و منابع خود امتناع میکنند. در واقع، خساست نشاندهنده تمایل شدید به نگهداری اموال و دوری از هرگونه انفاق است. فرد خسیس معمولاً ترجیح میدهد که به جای کمک به دیگران، داراییهای خود را حفظ کند و از ایجاد هرگونه هزینهای پرهیز میکند. این نوع رفتار میتواند تأثیرات منفی بر روابط اجتماعی و روابط انسانی داشته باشد، زیرا بخشش و انفاق به نوعی نشانهای از انسانیت و مهربانی است. در دنیای امروز، جایی که همکاری و همیاری میان افراد بسیار اهمیت دارد، خساست میتواند مانع از ایجاد ارتباطات مؤثر و پایدار شود. بنابراین، درک و مقابله با این خصلت میتواند به بهبود کیفیت زندگی اجتماعی و فردی کمک کند.
خساست
لغت نامه دهخدا
خساست. [ خ ِ س َ ] ( ع اِمص ) زبونی. ( از غیاث اللغات ). فرومایگی. ( آنندراج ). دنائت. پستی. حقارت. رذالت. ( یادداشت بخط مؤلف ): بچشم حقد و حسد که مظهر و مبدی معایب است و منشی مساوی و مثالب و تولد آن از نتیجه همت و خساست طبیعت ننگرد. ( جهانگشای جوینی ). و به شناعت خساست راضی نمیشد. ( جهانگشای جوینی ). || خِسَّت. ( یادداشت بخط مؤلف ). بخل. ( غیاث اللغات ):
فاقه کنعان دهد خساست بغداد
نعمت مصر آورد سخای صفاهان.خاقانی.
فرهنگ معین
فرهنگ عمید
۲. [قدیمی] فرومایگی، پستی، ناکسی.
فرهنگ فارسی
ویکی واژه
جمله سازی با خساست
نهفته پرده امساک جمله چهره جود گرفته گرد خساست همه عذار کرم
ای ابر بدره بخش که در ابر قطره بخش آنجا که بر و بذل توباشد خساست است
تا که نباشد بنزد عقل برابر منقلت عالم و خساست جاهل