مغلطه

مغلطه به معنای اشتباه یا فریب در استدلال یا استنتاج است. در واقع، مغلطه به هر نوع استدلال نادرست یا گمراه‌کننده‌ای گفته می‌شود که ممکن است به طور عمدی یا غیرعمدی استفاده شود تا نتیجه‌ای نادرست یا گمراه‌کننده به دست آورد.

به بیان ساده مغلطه یعنی وقتی کسی به جای اینکه با دلایل منطقی صحبت کند، از روش‌های نادرست استفاده می‌کند تا حرفش را بقبولاند. این می‌تواند شامل استفاده از احساسات به جای دلایل منطقی باشد یا اینکه به شخص حمله کند به جای اینکه به حرف‌های او پاسخ دهد.

لغت نامه دهخدا

( مغلطة ) مغلطة. [ م َ ل َ طَ ] ( ع اِ ) به معنی غَلوطة است. ( منتهی الارب ). غَلوطة. ج، مغالط.( اقرب الموارد ). سخن غلط و کلامی که بدان در غلط اندازند. ( ناظم الاطباء ). اغلوطة. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).

فرهنگ معین

(مَ لَ طِ ) [ ع. مغلطة ] (اِ. ) سخنی که کسی را به غلط و اشتباه بیندازد.

فرهنگ عمید

سخنی که کسی را به غلط و اشتباه بیندازد.

فرهنگ فارسی

سخنی که کسی رابه غلط واشتباه بیندازد، مغالیط جمع
( اسم ) ۱ - کلامی که بوسیله آن کسی را در غلط و اشتباه اندازند: [ رقم مغلطه بر دفتر دانش نزنیم سر حق بر ورق شعبده ملحق نکنیم. ] ( حافظ. ۲ ) ۲۶۱ - جایی که کسی را بغلط و اشتباه اندازد.
به معنی غلوطه است. جمع مغالط

دانشنامه آزاد فارسی

رجوع شود به:مغالطه (منطق)

ویکی واژه

مغلطة
سخنی که کسی را به غلط و اشتباه بیندازد.

جملاتی از کلمه مغلطه

چند مرا بفریبی هر چه کنی می‌زیبی چند به دل آموزی مغلطه و طراری
در مؤثر چه کنی مغلطه با این آثار که دلیل است به خورشید فروزان پرتو
به پسته دهنت جز سخن نمی گنجد شکر به مغلطه خود را در آن میان انداخت
هزار مغلطه داری در آستین پنهان کلاه گوشه دانش بعرش اگر سایی
صنما مغلطه بگذار و مگو تا فردا چون توی پای علم نقد که را می‌پایی
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم