فقر

فقر. [ ف َ ]( ع مص ) کندن. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || سوراخ کردن مهره و جز آنرا. ( منتهی الارب ). سوراخ کردن برای در رشته کشیدن. ( از اقرب الموارد ). || تا استخوان بریدن بینی شتر را تا رام گردد. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || پشت شکستن. ( منتهی الارب ). پشت کسی شکستن. ( ترجمان علامه جرجانی ترتیب عادل بن علی ). فرودآمدن حادثه بر کسی و شکستن مهره های پشت او را. ( از اقرب الموارد ). || درویش گردیدن. ( منتهی الارب ). || ( اِ ) ج ِ فقرة. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). رجوع به فَقرة شود. || اندوه. ( منتهی الارب ).هم. ج، فقور، مفاقر. ( از اقرب الموارد ). || ( اِمص ) درویشی. خلاف غنی. ج، فقور. ( از منتهی الارب ). عبارت از نداشتن مایحتاج است و تفاوت آن با فقد این است که فقد نداشتن چیزی است که بدان نیازی نیست وآن را فقر نتوان گفت. ( از تعریفات جرجانی ). درویشی.( ترجمان علامه جرجانی ترتیب عادل بن علی ). بی چیزی. نداری. ناداشت. ناداشتی. ( یادداشت مؤلف ): مردی باهمت را فقر عذابی است الیم. ( تاریخ بیهقی )

[ویکی فقه] فقر، نداشتن به قدر کفایت است.
فقر در لغت در معنای نیاز و تهی دستی به کار رفته است و مراد از آن در فقه بنابر قول مشهور، عبارت است از نداشتن خرجی سال به قدر کفایت خود و کسانی که نفقه آنان بر عهده او است، مانند فرزندان، پدر و مادر و همسر.
[ویکی الکتاب] معنی فَقْرَ: فقر - تهیدستی -محتاج -نیازمند
معنی مَسْکَنَةُ: شدت فقر(کلمه مسکنت به معنای شدت فقر است و ظاهرا مسکنت این است که انسان به جائی از فقر و یا هر فقدانی برسد که راه نجاتی از آن نداشته باشد )
معنی إِمْلاَقٍ: فقر-تنگدستی
معنی بَأْسَاءُ: شدت - فقر
معنی عَیْلَةً: فقر و تنگدستی
معنی فَاقِرَةٌ: آسیب دیدن ستون فقرات (از ماده فقر است )
معنی خَصَاصَةٌ: فقر و حاجت (جمله "لَوْ کَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ "یعنی هرچند خودشان به آن احتیاج داشته باشند.)
معنی خُلَّةٌ: دوستی بسیار نزدیک( اصل آن از خلت به معنی فقر وحاجت است وبه رابطه دوستی که چنان نزدیک باشد که انسان تنها حوائجش را به او بگوید نیز اطلاق می گردد )
معنی خَلِیلاًَ: دوست بسیار نزدیک( کلمه خلیل از نظر مصداق، خصوصیتر از کلمه صدیق است. چون دو نفر دوست همین که در دوستی و رفاقت صادق باشند، کلمه صدیق بر آندو صادق است، ولی باین مقدار آندو را خلیل نمیگویند، بلکه وقتی یکی از آندو را خلیل دیگری مینامند، که حوائج خو...
تکرار در قرآن: ۱۴(بار)
حاجت. فقیر: حاجتمند. احتیاج رااز آن فقر گفته‏اند که آن به منزله شکسته شدن فقارظهر (ستون فقرات) است در تعّذر رسیدن به مراد(مجمع). ناگفته نماند: حاجت یکدفعه حاجت ذاتی است مثل. ای مردم شما به خدا محتاجید و خدا اوست بی نیاز ستوده. این شامل حال همه است حتی میلیادرها، و یک دفعه به معنی ناداری و بی چیزی است مثل. و. فاقره: داهیه بزرگ. این از آن است که بلای بزرگ پشت انسان را می‏شکند. چهره هائی در آن روز درهم کشیده است توقع دارد که بلائی کمرشکن به سرش آید.. راجع به فرق مسکین و فقیر به «سکن» رجوع شود.