کلمه سپیده در زبان فارسی به معنای نور صبح یا صبحگاهی است. این واژه به صورت پیوسته و به شکل صحیح نوشته می‌شود. این کلمه می‌تواند در جملات مختلف به کار رود و به عنوان اسم خاص یا عام مورد استفاده قرار گیرد. در صورتی که به عنوان اسم خاص مانند نام یک شخص استفاده شود، معمولاً نیازی به حروف بزرگ نیست. مهم است که این کلمه در سیاق مناسب قرار گیرد تا مفهوم صحیحی را منتقل کند. مترادف‌های آن شامل صبح و صبحگاه و متضادهایش شامل شب و تاری هستند.
سپیده
لغت نامه دهخدا
سپیده. [ س َ / س ِ دَ / دِ ] ( اِ مرکب ) ( از: سپید + َه، پسوند صفت ساز ) در پهلوی «سپتک ». گلی است. «خسرو کواتان بند 87» ( حاشیه برهان قاطع چ معین ). گیاهی است شبیه نی بوریا. ( یادداشت مؤلف ). || پهنای روشنی صبح صادق. ( برهان ) ( آنندراج ) ( غیاث )
فرهنگ معین
فرهنگ اسم ها
معنی: سحرگاه، سفیدی و روشنایی صبح، روشنی کم رنگ آسمان در افق مشرق قبل از طلوع آفتاب، ( در قدیم ) سفیداب، ذره و براده ی قلع، روشنی کم رنگ آسمان قبل از طلوع افتاب
جملاتی از کلمه سپیده
چو از دامن ژرف دریای قار سپیده برآمد چو سیمین بخار
ز بهر دیده با ید سرمه را سود سپیده عارضی رنگی است بی سود
سپیده چو بر کوه پرتاب زد جهان از بر قیر سیماب زد
