روزه

روزه یا ناشتا بودن به معنای خودداری عمدی از مصرف غذا است. در زمینه فیزیولوژیکی، ناشتا بودن می‌تواند به وضعیت متابولیک فردی که در طول شب غذا نخورده یا به حالت متابولیکی که پس از هضم و جذب کامل یک وعده غذایی به وجود آمده، اشاره کند. در طول دوره ناشتایی، چندین تنظیم سوخت‌وساز اتفاق می‌افتد. برخی آزمایش‌های تشخیصی برای تعیین وضعیت ناشتا به کار می‌روند. به عنوان مثال، فردی که ۸ تا ۱۲ ساعت از آخرین وعده غذایی‌اش گذشته باشد، به عنوان ناشتا شناخته می‌شود. تغییرات سوخت‌وسازی در حالت ناشتایی معمولاً ۳ تا ۵ ساعت پس از مصرف یک وعده غذایی آغاز می‌شود. روزه به معنای خودداری از خوردن و آشامیدن، یکی از آداب مذهبی است که برای پیروان آن به عنوان راهی برای نزدیکی به خداوند، آمادگی برای مراسم مذهبی، پاکسازی بدن به منظور درک مسائل معنوی، جبران تخلفات از قوانین مذهبی و عزاداری برای درگذشتگان مورد استفاده قرار می‌گیرد. اساس تمامی این کاربردهای روزه، تمایل انسان به ایجاد شرایط فیزیکی و روانی است که ارتباطی میان بنده و خداوند برقرار می‌کند و در نتیجه، اهمیت نیازهای معنوی را افزایش داده و خواسته‌های مادی را کاهش می‌دهد. تقویت اراده و خودکنترلی و همچنین ایجاد حس همدلی نسبت به نیازمندان از جمله ارزش‌های روزه به شمار می‌روند. بخشی از اعمال دینی در برخی ادیان، مذاهب و مکاتب مانند اسلام، زرتشتی، مسیحیت، یهودیت، بودایی و بهائیت است.