جنگل‌های مانگرو، جامعه‌ای گیاهی متشکل از درختان و درختچه‌هایی هستند که در زیستگاه‌های آبرفتی و آب‌های شور ساحلیِ مناطق گرمسیری و نیمه‌گرمسیری می‌رویند. دو گونه شاخص این جنگل‌ها، حرا با نام علمی Avicennia marina و چندل با نام علمی Rhizophora mucronata هستند که هر دو در ایران و در نواحی ساحلی خلیج‌فارس و دریای عمان، به‌صورت نوارهای باریک و پراکنده، قابل مشاهده‌اند.
این گیاهان چوبی در حد‌فاصل خشکی و دریا و در محیط‌هایی با شوری بالا و نوسانات جزر و مدی رشد می‌کنند. مانگروها با ایجاد یک محیط اکولوژیک بی‌نظیر، میزبان اجتماعات غنی از گونه‌های مختلف گیاهی و جانوری می‌شوند. سیستم ریشه‌ای آنها به تثبیت رسوبات کمک کرده و از فرسایش سواحل جلوگیری می‌کند، همچنین این جنگل‌ها با کاهش انرژی امواج، زیستگاه و پناهگاهی امن برای شمار زیادی از موجودات زنده فراهم می‌آورند.
واژه مانگرو به‌عنوان یک اسم مرکب، هم معرف اکوسیستم ویژه مناطق استوایی و هم نشان‌دهنده درختان و درختچه‌های این زیست‌بوم‌هاست. این جوامع گیاهی که در دسته گیاهان شوره‌زی قرار می‌گیرند، سرمنشاء زنجیره‌های غذایی بسیاری از موجودات منطقه بوده و زمین‌های حاصلخیز وسیعی را تشکیل می‌دهند. قرارگیری این محیط در حد‌فاصل اکوسیستم خشکی و دریا، سبب ایجاد زیستگاهی مناسب برای انواع جانوران آبزی و پرندگان شده است. همچنین، این جنگل‌ها همواره بخشی از نیازهای اقتصادی انسان را تأمین کرده‌اند؛ با این حال، در برخی مناطق، به‌دلیل برداشت‌های نادرست، بقای آنها که پیش‌تر به صورت توده‌های انبوه و گسترده بوده، با خطر جدی مواجه شده است.
