مظهر

اصطلاح مظهر و واژه هم‌ریشه‌اش ظهور در اندیشه اسلامی ریشه‌دار است. اخوان‌الصفا از این اصطلاحات برای توصیف فرآیندی استفاده می‌کردند که در آن خداوند ابتدا صفات الهی را بر عقل کلی و سپس از طریق آن بر جهان تجلی می‌بخشد. فیلسوفان اسماعیلیه، از جمله نصیرالدین طوسی، بر این باور بودند که آفریدگار از طریق مظهر (محل ظهور) با جهان ارتباط برقرار می‌کند. شهاب‌الدین سهروردی، بنیان‌گذار مکتب فلسفی حکمت اشراق، از واژه تجلّی برای بیان همین مفهوم استفاده کرده و آن را در مورد انسان‌ها و روح القدس به کار می‌برد. ملاصدرا، فیلسوف شیعه، معتقد بود که خداوند خود را از طریق اسماء و صفاتش ظاهر می‌سازد. همچنین، مکتب ابن عربی در اسلام وجود دارد که تجلی خداوند را به عنوان تجلی ذات او و نه تجلی صفاتش می‌داند. در عرفان شیعه، اصطلاح مظهر ظهور به پیامبران و امامان اطلاق می‌شود.