لغت نامه دهخدا مزنم. [ م ُ زَن ْ ن َ] ( ع ص، اِ ) شتران ریزه. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). اشتر خرد. ( مهذب الاسماء ). || پسرخوانده. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). || مردی به قومی چسبیده که نه از ایشان بود. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ) ( آنندراج ). کسی که خود را به قومی بچسباند و از ایشان نباشد. ( ناظم الاطباء ). || شتر که پاره ای از گوش آن بریده معلق گذاشته باشند: بعیر مزنم. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ) ( آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ). || چیزی اندک: شی ةء مزنم. ( مهذب الاسماء ).
جمله سازی با مزنم به بی بری مزنم طعنه کز هزار چمن قضا گذاشته این جا بیادگار مرا ناظرا کارد به پهلو مزنم نه توئی رستم و من سهرابم چندین مزنم اگر نه چنگم ور میزنیم نخست بنواز
