مردابی

صفت نسبی مردابی به مفهومی اشاره دارد که پیوندی عمیق با پدیده‌های آبی ایستا و پوشش‌های گیاهی خاص مناطق مرطوب دارد. این صفت، که ریشه در واژه «مرداب» دارد، بیانگر تعلق یا ویژگی‌های ذاتی مرتبط با چنین زیست‌بوم‌هایی است. در واقع، مردابی توصیفی است برای مکانی که ماهیت آن با آب‌های آرام، زمین‌های نرم و پوشش انبوهی از گیاهان علفی و غالباً گل‌دار یا در حال پوسیدگی شناخته می‌شود. این اصطلاح، تصویری زنده از محیط‌هایی را تداعی می‌کند که تعادل ظریفی میان آب و خشکی در آن‌ها برقرار است. این واژه خود به خود به اشکال مختلفی از آبگیری‌های طبیعی اطلاق می‌گردد که دارای ویژگی‌های منحصر به فردی هستند. این مفهوم می‌تواند به گستره وسیعی از آب‌های ساکن اشاره کند که عرض و طول قابل توجهی دارند و اغلب با عمق کمتری نسبت به دریاچه‌ها و رودخانه‌ها مشخص می‌شوند. از سوی دیگر، مرداب می‌تواند تالابی را نیز توصیف کند که سطح آن به طور کامل یا بخش اعظم، زیر پوششی از گیاهان آبزی و نیمه‌آبزی قرار گرفته است. این پوشش گیاهی، که غالباً از گونه‌های علفی و بوته‌ای تشکیل شده، نقشی حیاتی در اکوسیستم مرداب ایفا می‌کند و زیستگاهی غنی برای انواع جانداران فراهم می‌آورد.