مدهوش

مدهوش. [ م َ ] ( ع ص ) خیره. ( زمخشری ). بی آگاهی. متحیر. ( فرهنگ اسدی نخجوانی ). دیوانه. سراسیمه. ( حفان ). شیدا. ( اوبهی ). سرگشته. حیران. مست. بیهوش. ( از غیاث اللغات ). بی خود. حیران. ( منتهی الارب ). هاج. خردشده از ترس و مانند آن. ( یادداشت مؤلف ). بی خویشتن. بی خبر از خویش. حیرت زده. بهت زده. مبهوت: هر دو مدهوش بازگشتند نزدیک قوم و خاموش بنشستند. ( تاریخ بیهقی ص 637 ).اسب در تک افکندم چون مدهوشی و دل شده ای. ( تاریخ بیهقی ). شکر خادم چون مدهوشی بیامد تا هارون را برداشتند و آواز دادند که زنده است. 

(مَ ) [ ع. ] (اِمف. ) بیهوش، سرگشته.

۱. سرگشته، سرگردان، گیج، متحیر.
۲. بیهوش.

سرگشته، سرگردان، گیج، متحیر
۱- ( اسم ) دهشت زده سرگردان حیران: مومنان و کافران استاده مدهوش و حزین. ۲- ( صفت ) بیهوش بیخود بیخویشتن.
مبارکشاه خان اصفهانی از شاعران قرن یازدهم

بیهوش، سرگشته.

💡 چون آینه بر روی تو مدهوش نگاهم بیخود شدهٔ ساغر سر جوش نگاهم

💡 که تا بیرون روی اندر کناری همه مستند و تو مدهوش یاری

💡 شود ز مژده ناسور زخم ما مدهوش که از زمین و زمان مشک ناب می‌جوشد

💡 در رهِ مردان حق نفی است کفراثبات شرک دم مزن اینجا که حیرت عقل را مدهوش کرد