قطره

ای ز نوال کفت، قطره‌ای و ذره‌ای آنچه ز فیض کفت، یم ستد و کان گرفت

در آن بزمی که من پیمانهٔ توحید پیمایم خمارم قطره ای در ساغر منصور نگذارد

بر خاک فشان قطره‌ای از لعل لبت تا بوم و بر زمانه جان آرد بار

به خاک راه‌که‌گردید قطره‌زن مهتاب که چون‌گلاب فشاندم به پیرهن مهتاب

به قطره سوز دل من همی کشد زین چشم چو شعله شعله گلی کز چراغ می افتد

ز حسن بحر یکتایی نظر بازی خبر دارد که بر گرد سر هر قطره چون گرداب می‌گردد