واژه غائی صفتی نسبی است که از مصدر غایت مشتق شده و به معنای منسوب به غایت به کار می‌رود. غایت، خود به مفاهیمی چون نهایت، پایان، مقصد، هدف، یا نتیجه نهایی اطلاق می‌شود. بنابراین، غائی به امری اشاره دارد که ارتباط تنگاتنگی با نقطه اوج، ختم، یا سرانجام یک فرایند، رویداد، یا پدیده دارد. این صفت، در برگیرنده مفهومی از کمال، اتمام، و رسیدن به نقطه مقصود است.
در نظام‌های فکری و فلسفی، مفهوم غائی غالباً در بحث غایت‌شناسی مطرح می‌شود. غایت‌شناسی به مطالعه اهداف و کارکردهای نهایی پدیده‌ها می‌پردازد و بر این باور است که بسیاری از چیزها دارای یک هدف یا غایت ذاتی هستند که مسیر وجودی آنها را تعیین می‌کند. در این راستا، صفتی که غائی است، به آن دسته از ویژگی‌ها، اعمال، یا موجوداتی اطلاق می‌شود که در جهت تحقق این هدف نهایی سیر می‌کنند یا به آن مربوط می‌شوند. این رویکرد، جهان را نه مجموعه‌ای از اتفاقات تصادفی، بلکه نظامی هدفمند و دارای جهت‌گیری مشخص می‌بیند.