علوفه، که در زبان انگلیسی با واژه Forage شناخته می‌شود، به بخش‌های رویشی گیاهان، به‌ویژه برگ‌ها و ساقه‌ها، اطلاق می‌گردد که به‌طور مستقیم توسط دام‌ها مصرف می‌شود. در تاریخچه کشاورزی و دامپروری، این اصطلاح عمدتاً به گیاهانی محدود می‌شد که دام‌ها به‌صورت مستقیم از مراتع چرا می‌کردند، بقایای محصولات کشاورزی را می‌خوردند، یا غلات نارس را تغذیه می‌نمودند. با این حال، در معنای وسیع‌تر و کاربردی امروزی، واژه علوفه شامل گیاهانی نیز می‌شود که پس از برداشت (برش) و انتقال، به‌منظور تغذیه دام‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند؛ نمونه‌های بارز این دسته، یونجه و سیلو هستند که فرآوری شده و برای نگهداری طولانی‌مدت و تغذیه در فصول غیرقابل چرا، آماده می‌شوند.
نقش آن در تغذیه دام‌ها بسیار حیاتی است، زیرا منبع اصلی فیبر، ویتامین‌ها و مواد معدنی مورد نیاز برای رشد، سلامت و بهره‌وری دام‌ها محسوب می‌شود. کیفیت علوفه، که تحت تأثیر عواملی چون گونه گیاهی، مرحله رشد، شرایط خاک و آب و هوایی، و روش‌های برداشت و نگهداری قرار دارد، مستقیماً بر کیفیت محصولات دامی مانند شیر، گوشت و تخم‌مرغ تأثیر می‌گذارد. بنابراین، مدیریت صحیح مراتع و مزارع علوفه‌ای، از انتخاب گونه‌های مناسب تا به‌کارگیری روش‌های بهینه برداشت و نگهداری، از ارکان اصلی توسعه پایدار در صنعت دامپروری به شمار میرود.