طورانی به مرغ و کبوتر وحشی اطلاق می‌شود. این تعبیر، تصویری از موجوداتی در طبیعت را ترسیم می‌کند که غالباً در فضاهای باز و دست‌نخورده یافت می‌شوند و اشاره‌ای ضمنی به گستردگی و شاید خالی بودن مکانی دارد که این پرندگان در آن حضور دارند. درک این معنا، کلید فهم عبارت دوم است.
عبارت ما بها طورانی که در متن به عنوان یعنی احدٌ یا هیچ کس معنا شده است، نمونه‌ای جالب از کاربرد مجازی واژگان در زبان فارسی است. وقتی گفته می‌شود ما بها طورانی، منظور این است که در مکانی هیچ انسانی حضور ندارد؛ گویی مکان به قدری خالی و بی‌کس است که تنها موجوداتی وحشی و پراکنده چون طورانی می‌توانند در آن یافت شوند. این تعبیر، خالی بودن مطلق را با زبانی شاعرانه بیان می‌کند.
بنابراین، این عبارت و معنای این واژه نشان‌دهنده غنای زبان فارسی در به کارگیری استعاره و مجاز برای بیان مفاهیم است. از تصویر پرندگان وحشی برای ترسیم مفهوم تنهایی و فقدان انسان بهره گرفته شده و این خود گواهی بر ظرافت‌های زبانی و توانایی آن در انتقال بار معنایی عمیق با استفاده از عناصر ملموس و طبیعی دارد. این‌گونه اصطلاحات، به سخن غنا و عمق می‌بخشند.