طوبی

طوبی یا درخت طوبی، درختی است در بهشت که طبق روایات، خداوند آن را با دستان خود آفریده است. ریشه و اصل این درخت در خانه پیامبر(ص) قرار دارد و شاخه‌های آن به خانه‌های مؤمنان گسترش یافته است. این کلمه در قرآن تنها یک بار در آیه ۲۹ سوره رعد آمده است. برخی بر این باورند که این واژه عربی نیست؛ ابن عباس معتقد است که این واژه به زبان حبشی به معنای بهشت است و سعید بن جبیر آن را به زبان هندی نسبت داده است. تعدادی از مفسران، این مفهوم در قرآن را به مفاهیمی غیر از نام یک درخت خاص مرتبط دانسته‌اند. با این حال، در روایات شیعه و اهل سنت، از آن به عنوان درختی یاد شده است. برخی بر این عقیده‌اند که خداوند برخی اصطلاحات پیچیده و مفاهیم نامأنوس با ذهن انسان، مانند حقیقت این واژه، را به صورت مفاهیم قابل درک برای بشر بیان کرده و نباید در این موارد حقیقت را به همین درخت‌های دنیوی محدود کرد.