صید در لغت و به تبع آن در متون فقهی، به دو معنای شکار حیوان وحشی و نیز خود حیوان وحشی به‌کار رفته است. منظور از شکار، اعم از گرفتن، به دام افکندن و کشتن حیوان است. احکام مرتبط با صید در باب‌های مختلفی مانند حج، تجارت و نیز ابواب صید و ذباحه مورد بحث قرار گرفته است. یکی از مهم‌ترین احکام صید، مربوط به حرمت شکار در حالت احرام و نیز در محدودۀ حرم است. شکار حیوان وحشی، چه در داخل حرم و چه در خارج از آن، بر فرد مُحرم حرام می‌باشد. همچنین شکار کردن در محدودۀ حرم، بدون در نظر گرفتن احرام شکارچی، حرام است. حکم خوردن گوشت شکار نیز متفاوت است؛ به این صورت که خوردن آن برای مُحرم تحت هر شرایطی حتی اگر شکار توسط فرد غیرمحرم در خارج از حرم انجام شده باشد حرام است، ولی برای غیرمحرم جایز می‌باشد. این حرمت، شامل همۀ شیوه‌های شکار از قبیل کشتن، به دام انداختن و گرفتن می‌شود و حتی کمک به شکارگر از طریق اشاره، گفتار یا در اختیار گذاشتن ابزار شکار نیز حرام است. بر اساس قول مشهور، اگر مُحرم در خارج از حرم اقدام به شکار کند، گوشت آن حیوان حتی برای غیرمحرم نیز حرام خواهد بود.
مقصود از حیوان وحشی در این احکام، حیوانی است که به‌صورت ذاتی و اصالتاً وحشی باشد، حتی اگر پس از آن توسط انسان رام شده باشد؛ اما حیوانی که در اصل اهلی بوده و سپس وحشی شده، در این تعریف قرار نمی‌گیرد. در مورد دامنۀ شمول این حکم، میان فقها اختلاف نظر وجود دارد؛ برخی آن را شامل همۀ حیوانات وحشی اعم از حلال‌گوشت و حرام‌گوشت می‌دانند، برخی تنها حیوانات حلال‌گوشت را شامل می‌شوند و گروهی دیگر، حلال‌گوشت‌ها به اضافۀ برخی حیوانات حرام‌گوشت که کفّاره برای شکار آنها ثابت است مانند شیر، روباه و خرگوش را در بر می‌گیرند. بر اساس دیدگاهی که شمول حکم را گسترده می‌داند، کشتن حیوان وحشی که انسان از آن بیم دارد و قصد تعرض به او را دارد، جایز شمرده شده است.
