صحنک واژه‌ای فارسی است که به معنای طبق یا سینی کوچک و کم‌عمق به کار می‌رود. این کلمه در واقع تصغیر واژه صحن است که به طبق یا سینی بزرگتر اطلاق می‌شود. در گذشته، ظروف با اندازه‌های مختلف برای مصارف گوناگون وجود داشته‌اند و نشان‌دهنده طبق یا سینی کوچکتری نسبت به صحن بوده است. این ظروف، به‌ویژه انواع چینی یا تزئین‌شده‌ی آن‌ها، در ادوار مختلف تاریخی، بخشی از لوازم پذیرایی و سفره‌آرایی محسوب می‌شدند.
استفاده از این واژه در اشعار فارسی، نشان‌دهنده ظرافت و دقت شاعر در انتخاب واژگان است. چنانکه در بیت ذکر شده از نصیرای بدخشانی، صحنک غلافی چینی نما تصویری از طبق‌های کوچک و ظریف چینی را ارائه می‌دهد که احتمالا جنبه تزئینی یا خاصی داشته‌اند. این تشبیه، بیانگر قشری بودن و ظاهرنمایی برخی افراد است که همانند ظروف چینی زیبا اما بی‌محتوا، تنها به ظاهر خود اهمیت می‌دهند و فاقد عمق و اصالت درونی هستند.