واژه‌ی ریزان صفت فاعلی از مصدر ریختن است و به حالت یا ویژگی چیزی اشاره دارد که در حال ریزش یا پاشیده شدن است. این کلمه در متون کهن ادبیات فارسی، از جمله در آثار شاعران بزرگی همچون شعوری، به‌کار رفته و بر حرکت سیال و جاری‌شدن دلالت دارد. به‌طور کلی، این واژه به معنای چیزی است که به صورت قطرات یا ذراتِ کوچک و پراکنده در حرکت است.
در فرهنگ‌های معتبر زبان فارسی، از جمله ناظم‌الاطباء، این واژه به‌عنوان هم‌معنای پاشان، افشان و روان شناخته شده و بر جریان داشتن یا در حال ریزش بودن دلالت می‌کند. این اصطلاح اغلب برای توصیف موادی مانند آب، شن، باران یا هر شیءِ ریزش‌پذیر به‌کار می‌رود و حالتی از تداوم و استمرار در ریزش را می‌رساند. ازنظر دستوری، ریزان نقش صفتی را ایفا می‌کند که معمولاً پس از اسم می‌آید و ویژگی فاعل را بیان می‌دارد؛ مانند آب ریزان یا اشک ریزان. کاربرد این قبیل صفات در ادبیات فارسی، به غنای تصویرسازی و انتقال حس حرکت و پویایی کمک شایانی می‌کند و نشان‌دهنده‌ی ظرافت زبان فارسی در بیان حالات طبیعی و عاطفی است.